Ze was er altijd, en nu ineens niet meer.

Ze is eenennegentig jaar geworden, een mooie leeftijd. De laatste jaren waren moeilijk omdat ze aan Alzheimer leed, maar er niet van wou weten, en zich eigenlijk nog prima redde.

In juni dit jaar viel ze, en moest ze naar een revalidatiecentrum in Veendam, ver weg van haar kinderen, en haar eigen woonplaats. Daar kwam de diagnose Alzheimer. Ze wilde absoluut niet naar het zorgcentrum in haar eigen dorp, maar wilde wel graag dichter bij haar drie dochters wonen. We vonden een prachtige plek voor haar in Apeldoorn. Ze was blij al haar eigen spullen weer om haar heen te hebben: "Wat heb ik een mooie kamer he?" zei ze dan. Het was fijn geweest als ze hier langer had mogen genieten, maar een tweede longinfectie was teveel. 

Op zes oktober is ze overleden.

She was always there, and suddenly not anymore.

She reached the age of ninety one, a beautiful age. The last years were hard for her, because she had Alzheimer, but did not want to know it, and coped pretty well.

Last June she fell, and was admitted to a care facility in a small town far away from her daughters and her own village. The diagnosis: Alzheimer. She did not want to go to the care home in her own village, but wanted to live closer to her daughters. We found a care home in Apeldoorn. She was very glad to see all her belongings again. Her furniture, her photo's. "I've got such a lovely room!" she would say. It would have been nice if she could have lived longer, but a second lung infection was too much. She passed away on six October.